De zesde stap: over Netflix en net doen alsof alles goed gaat...

Stap 6: Ik ontdek mijn zwakheden en tekortkomingen (oud gedrag).

Als ik een karikatuur van mezelf zou moeten tekenen van een jaar of twee geleden, zag die er als volgt uit: vrouw achter bureau (of aanrecht, of strijkplank, of waar dan ook in huis), voor het oog ijverig aan het werk. Boven haar hoofd een denkwolk, met een fles wijn erin. Ergens in haar buurt een glas, dat nooit leeg is.

Of zo: vrouw in de kerk, pratend met de mensen, die naast haar komen zitten. Belangstellend. Vrolijk. Ondertussen haar kinderen in het oog houdend en zo nodig vermanend. Net doen alsof alles goed gaat. Boven haar hoofd diezelfde denkwolk. Met een dreigende, zwarte rand deze keer. Want ja, ze zit wel in de kerk, hè...

Laatste voorbeeld: moeder bij school. Wachtend op haar jongens. Kijkend naar al die andere moeders, die geen wolkje met een fles erin boven hun hoofd hebben. Waardoor haar eigen wolk aanvoelt als een zware onweersbui. Toch maar weer een glaasje inschenken thuis. Dat is falen om het falen niet te voelen.

Als ik nu terugkijk op mijn alcoholverleden, zie ik het immer aanwezige vluchtgedrag. Wat er ook gebeurde, altijd was er de mogelijkheid van een 'great escape'. Daarom ging het hartstikke goed en hield ik alle ballen wel in de lucht. Hoe zwaar dat was, vergat ik toch weer na een paar glazen wijn. Door het roesje kon ik er een beetje boven blijven hangen, met een soort van (ietwat benevelde) helikopterview. Zo leek het althans. Ondertussen liet ik hier en daar echt wel een steek vallen...

Nu ik droog ben, is de ontsnappingsroute van de alcohol er niet meer. Alle ballen in de lucht zijn er helaas nog wel. Er lijken er trouwens steeds meer bij te komen. Of zie ik ze nu misschien beter? Zonder het roesje van de alcohol komen allerlei prikkels veel harder binnen. Geluiden. Beelden. Mensen. Maar ook: onzekerheid. Twijfel. Spanning. Sociale settings kosten mij veel energie. Dat ik me daarin ogenschijnlijk gemakkelijk beweeg, komt door de skills, die ik me perfect eigen heb gemaakt. En de wetenschap dat mijn hemelse Vader bij me is, waar ik ook ga.

Vluchten kan niet meer? O jawel, hoor. In mijn eerste droge maanden ontdekte ik Netflix. Series. Heerlijk als je even niet wilt denken of voelen. Kan ook gewoon onder het koken en strijken. Net als wijn.

De ontdekking van Netflix en de tijd, die ik daar vervolgens aan besteedde, zette me aan het denken. Het uitkijken naar een volgende aflevering. Het schuldgevoel, als ik toch nog even doorkeek, terwijl ik eigenlijk iets anders te doen had. Wacht eens even. Ik herken oud gedrag: een verdoving zoeken om de werkelijkheid te ontvluchten. En ondertussen gewoon doorgaan. Dat is iets wat ik niet meer wil. Toch?

Mijn Netflix abonnement is opgezegd. Sindsdien ben ik alerter op de tijd, die ik besteed aan documentaires en series. Want verslavingsgevoelig ben ik nog steeds.

Ik zal moeten leren dealen met gedachten, gevoelens, verantwoordelijkheden en verplichtingen. Zonder weg te rennen. Zonder te verdoven. Doseren, relativeren, erover praten. En vooral: bidden. Alles aan Vader vertellen, die het al weet, maar het toch van mij wil horen. Ook al voel ik niks op dat moment en is het vooral een rationele keuze.

Als ik een karikatuur van mezelf zou moeten tekenen op dit moment, zou het geen karikatuur meer zijn. Het zou een schets zijn van een mensfiguur in wording, waaraan de grote Kunstenaar nog steeds potloodlijnen toevoegt. Of uitgumt, waar nodig. Zodat ze steeds meer gaat beantwoorden aan Zijn beeld.

Boven haar hoofd hangt een denkwolkje. Het plaatje van de fles duikt daarin nog heel af en toe op, maar wordt steeds onscherper. En terwijl er altijd een veelheid aan gedachten en gevoelens door de wolk dwarrelt, schaduwt op de achtergrond een kruis. Dat betekent: vluchten mag. Maar dan wel naar de juiste bestemming: rechtstreeks in de armen van Papa.