Die fóto...!

Vorige week klom ik op een eetkamerstoel om een receptenmap van het keukenkastje te pakken. Hij stond tussen de kookboeken, die ik maar zelden gebruik, en een rijtje gedateerde Allerhandes en Foodies waar ik 'ooit nog eens' iets uit wil klaarmaken.

Ik had zin in oude, bekende recepten voor mijn weekmenu. Daarvoor is die map uitermate geschikt. Nadat ik er eerst een respectabel laagje stof had afgeblazen, sloeg ik hem open en dompelde mij onder in nostalgie. Deze map kregen we namelijk op onze bruiloft. Hij zit tjokvol met gekleurde A4'tjes in insteekhoesjes, die allerlei recepten bevatten. De lekkerste, gemakkelijkste en bijzonderste gerechten, die familie en vrienden ons graag op paper wilden meegeven. Een enkeling heeft er natuurlijk ook een onmogelijk klaar te maken recept met 34 ingrediënten tussen gedaan. Daar heb je uiteindelijk vrienden voor, toch?

Toen ik de map pakte, wist ik dat ik hem tegen zou komen: de foto. Hij komt uit een kooktijdschrift en is bij een recept van een Italiaanse ovenschotel geplakt. Destijds, en dan hebben we het over 1998, had ik dat tijdschrift zelf ook gelezen. Die foto kende ik dus al voor hij in de map belandde. Dat hij nu, ruim 20 jaar later nog steeds in mijn hoofd zit, geeft te denken.

Het verhaal bij de foto gaat over een groepje vriendinnen, die één keer in de maand gezellig met elkaar koken. Dat gaat gepaard met veel gezelligheid. En met veel wijn. Naast de eetlust opwekkende plaatjes van het betreffende gerecht, zijn er afbeeldingen van de dames, die al keuvelend in groenten snijden en in pannen roeren. In een kadertje staat een foto van één van hen, een stijlvolle, blonde vrouw, die een flinke teug witte wijn uit een sierlijk wijnglas neemt.

Die foto dus. Op het moment, dat ik hem voor het eerst zag, is er een weerhaakje geslagen en heeft mijn brein een verbinding gelegd. Dat ideaalplaatje van lekker koken, een gerecht dat perfect uit de oven komt, en een stijlvol uiterlijk, werd samengevat in dat ene beeld. Die verzorgde vrouw. Dat glas. Wijn.

Een ideaalbeeld, dat satan vakkundig als leugen in mijn denken plantte.

Heeft die foto bijgedragen aan het ontwikkelen van mijn alcoholverslaving? Misschien ergens wel, omdat ik hem projecteerde op de werkelijkheid. Omdat ik een beeld koesterde, dat een leugen bleek te zijn. Want uiteindelijk wérd ik die vrouw van de foto: kokend in mijn eigen mooie keuken, waar heerlijke geuren uit de kieren van de oven ontsnappen. Spelende kinderen om mij heen, in plaats van vriendinnen. Blond (van de kapper) én met een glas witte wijn. Maar ik was nog steeds onzeker. En inmiddels verslaafd aan alcohol.

Pas toen ik hulp ging zoeken voor mijn verslaving, kwam deze foto weer in mijn gedachten. En onderkende ik de leugen, die ontmaskerd moet worden. Dat kan alleen er waarheid tegenover te zetten. Want als ik niet die vrouw van die foto ben, wie ben ik dan wel?

In Christus immers heeft God, voordat de wereld gegrondvest werd, ons vol liefde uitgekozen om voor hem heilig en zuiver te zijn, en hij heeft ons naar zijn wil en verlangen voorbestemd om in Jezus Christus zijn kinderen te worden, tot eer van de grootheid van Gods genade, ons geschonken in zijn geliefde Zoon. In hem zijn wij door zijn bloed verlost en zijn onze zonden vergeven, dankzij de rijke genade die God ons in overvloed heeft geschonken.

Efeze 1 : 4-6

Daar ligt mijn identiteit: in Christus. Niet te bevatten, maar wel waar.

Leven uit genade. Verlost, vergeven. Een geschenk!

En die foto? Die is weg, daarvan getuigt een leeg insteekhoesje.

Het voelde goed hem als flinke prop in de prullenbak te gooien.

Geen leugens meer, maar het Woord, dat de waarheid is.

Ik hoop dat de vrouw op de foto nog steeds geniet van het koken met haar vriendinnen. En van haar glaasje wijn. Maar ik neem afscheid van haar.

Want ieder mens die één geworden is met Christus, is door God helemaal nieuw gemaakt. De oude mens is verdwenen. Er is een hele nieuwe mens ontstaan.

2 Korinthe 5:17