Droge afzakker na een kinderfeestje...

Als we het over lastige momenten hebben, waarop een glas wijn bijzónder welkom zou zijn, staat het einde van een kinderfeestje wel in mijn top vijf. Het weldadige gevoel dat je het wéér overleefd hebt. Nu even niks meer. Tijd voor jezelf... Herkenbaar?

Hoewel ik al twee jaar alcoholloos door het leven ga, mis ik de ontspannende beloning na zo'n festijn nog best weleens. Want we hebben het weer achter de rug: zeven schreeuwerige jongens van een jaar of tien, die aan tafel een enorme bak friet en de nodige snacks naar binnen werken. Die in hoog tempo de ene (lichtelijk schuine) mop na de andere tappen. Met hun mond vol. Om daarna naadloos over te gaan in een wedstrijdje wie de hardste boer kan laten.

Als alle borden zijn leeg geschraapt en afgelikt, is het tijd voor survival: een spannend parcours op hoogte in een halfduistere hal. Gedwee laten de heren zich in een klimtuig hijsen en doen met gemak een oefenrondje. De grootste mond blijkt een klein hartje te hebben. Oorzaak: hoogtevrees. Gelukkig is er ook een lager gedeelte, dat best mee blijkt te vallen. Na een uurtje heeft het parcours geen enkel geheim meer en is het tijd de bakens te verleggen.

Op naar de bowlingbaan. Bijna unaniem wordt er besloten de hekjes te gebruiken, om in elk geval wat punten bij elkaar te sprokkelen. Waar de één de bal vloeiend en met effect over de baan laat rollen, doet een ander zijn best om hem zo hard mogelijk op de vloer te laten stuiteren. De jarige heeft het ondertussen moeilijk. Ondanks de hekjes blijft zijn worp een afwijking naar de geul links of rechts houden. De punten stagneren. Broederlijk probeert de rest hem weer op te monteren, wat gelukkig redelijk lukt.

Zodra er meer mensen verschijnen die een potje willen bowlen, moet het aantal decibellen drastisch worden teruggeschroefd. Een redelijk kansloze missie, maar inmiddels wordt het laatste rondje gespeeld en komt één van de heren als terechte winnaar uit de bus. Tijd om te gaan, maar niet voordat de laatste kan ranja tot op de laatste druppel is geleegd.

Met tutende oren stap ik met jongste zoon in mijn eigen autootje. De rest rijdt met manlief in de gezinsauto mee, onder het brullen van bekende liedjes en het leveren van ongezouten commentaar op de overige verkeersdeelnemers. Jongste zoon maakt niet zo'n herrie. Hij slaapt.

Thuisgekomen plof ik op de bank. En dát is dus zo'n moment. Pfff...het zit erop. Nú heb ik iets nodig om te ontspannen. Het gevoel dat iedere moeder na een kinderfeestje zal herkennen. Met wijn was dat altijd prima op te lossen. Zonder wijn ook trouwens, alleen ben ik me er dan terdege van bewust dat de wasmachine nog geleegd moet worden en dat de laatste weekendboodschappen nog moeten worden gedaan. Zonder roesje is dat niet terzijde te schuiven.

Ik hijs me dus van de bank en ga maar gewoon aan de slag. Als ik de wasmand naar boven sjouw, is het moment van zucht alweer voorbij. Toch is het wel belangrijk om tijd voor mezelf te nemen, weet ik inmiddels. Dat lukt 's avonds, in een heerlijk warm bad. Met een boek. En met het ultieme verbod om op de deur te bonken, te vragen waar je sportbroek, sleutel of OV-kaart ligt, of te melden dat er iemand aan de telefoon is. (dan ook niet zeggen dat ik in bad zit, trouwens...) Heerlijk, even niks.

Het helpt eigenlijk net zo goed als wijn. En ik blijf er nuchter bij. Zie je wel dat ik ook droog kan afzakken. Nou ja, in bad niet helemaal dan. Gelukkig heb ik er nog aan gedacht de droger leeg te halen, zodat er in elk geval een handdoek klaarligt (was ik mét wijn zonder meer vergeten).

De heren hebben het geweldig gehad, zeggen ze. Het was het allemaal weer waard. Nog zes kinderfeestjes te gaan tot de middelbare...

Heb je nog een leuk idee, dan hoor ik het graag!