Een apart hoofdstuk

Stap 4: Ik maak de balans op van mijn leven.

De vierde stap betekent terugkijken, maar ook vooruit kijken. Ik zie mijn verleden onder ogen, maar ook mijn toekomst zonder alcohol. Ik ben een nieuw hoofdstuk begonnen. Of liever gezegd: de Heer is het aan het schrijven.

Ons levensverhaal is geen opeenvolging van toevallige gebeurtenissen. Het past in het grote verhaal, dat God in deze wereld schrijft. Zodra wij ons leven aan Hem overgeven, en Jezus als onze Verlosser en Heer aanvaarden, kan en wil Hij ons gebruiken als onderdeel van Zijn plan. Om te bouwen aan Zijn koninkrijk.

Toen onze oudste dochter een paar maanden oud was en begon te brabbelen, zei ik tegen mijn man: 'Ik ben zo benieuwd hoe haar stem gaat klinken als ze echt gaat praten!' Nou, dat weten we inmiddels. Met bijpassend post-puberaal vocabulaire. Toch kan ik me dat gevoel van verwachting nog goed herinneren. Hoopvol, omdat er aan het begin van het leven nog zoveel mogelijkheden open liggen. Het verhaal moet nog geschreven worden. En tegelijk bestaat het al.

Als ik naar mijn eigen levensverhaal kijk, kent dat verschillende hoofdstukken waarvan alcohol er één is. Hoe graag had ik dat hoofdstuk overgeslagen. Toch heeft God het in mijn leven toegelaten. En hoewel ik niet weet en begrijp waarom het zo'n lang en ingewikkeld hoofdstuk is geworden, heeft het mij wel gevormd. Ik heb ervaren dat onze hemelse Vader ons hoort als wij schreeuwen om hulp. En dat Hij die geeft, op Zijn tijd. Die ervaring had ik niet graag willen missen, ondanks alle narigheid, die samengaat met een alcoholverslaving.

Als ik naar mijn eigen levensverhaal kijk, kent dat verschillende hoofdstukken waarvan alcohol er één is. Hoe graag had ik dat hoofdstuk overgeslagen.

In het grote verhaal dat God in deze wereld schrijft, komen ook hoofdstukken voor, die wij niet begrijpen. De situatie, waar we nu mee te maken hebben, is daar een voorbeeld van. Een surrealistische wake-up call, die zijn weerga niet kent. Dit hoofdstuk hebben we helaas nog niet uitgelezen. Wij zijn er voorlopig onderdeel van. Wat verwacht de Heer van ons? Hoe kunnen wij in deze vreemde, onzekere tijd ons levensverhaal parallel laten lopen aan Zijn grote verhaal?

Door verder te kijken, omhoog te kijken en om ons heen te kijken. Ons aardse leven is maar tijdelijk. Ons levensboek gaat een keer dicht. En toch zullen we leven, voor eeuwig bij Hem. Dat gaat ver boven de verwarrende nabije toekomst uit. Dat is geen doekje voor het bloeden, om de heftige situatie van vandaag af te zwakken. Daar hebben we mee te dealen. Maar als we omhoog kijken zien we Jezus, aan Gods rechterhand, Die ons in alles gelijk geworden is. Die weet hoe angst en lijden voelt. Eenzaamheid en verlatenheid zijn Hem niet vreemd. Tot wie zouden wij anders gaan? Hij heeft de woorden van eeuwig leven! En Hij schakelt ons in: Hij vraagt ons om te zien naar de mensen om ons heen. Om Zijn handen en voeten te zijn. Om Zijn liefde uit te delen.

Concreet betekent dit voor mij doen wat ik kan doen. Mijn jongens morgen weer begeleiden bij hun schoolwerk. ('Mama, mag ik nu vast pauze, ik doe mijn laatste opdracht straks wel.' 'Mam, de juf zegt dat we niet met z'n 16en in de chat mogen. Flauw, hè!') Vaker naar mijn vader bellen, die niet meer bij mijn moeder in het verpleeghuis op bezoek kan. (Bijna 66 jaar getrouwd en nog geen dag zonder elkaar geweest. Deze week gaat hij op zijn 86e voor het eerst skypen, dat is dan wel weer fijn.) Kleurplaten maken met de jongens voor de buren en ouderen in de wijk. En verder maar gewoon werken, huishouden en wat mijn hand verder vindt om te doen.

Vorige week gleed mijn blik in de supermarkt langs de wijnen. Eén van de weinige schappen, die nog goed gevuld waren. Even voelde ik het bekende kriebeltje opkomen en kon ik de geur van chardonnay bijna ruiken: hoe heerlijk zou het zijn om deze hele situatie maar gewoon te vergeten. Een fles wijn zou alles zoveel lichter maken. Maar de werkelijkheid verandert niet. Ik heb me omgedraaid en mijn winkelwagen verder geduwd. Ik doe het niet. Zelfs deze rare, verwarrende weken kan ik droog aan.

We maken er met z'n allen het beste van. Hoe? Door het grote verhaal niet uit het oog te verliezen dat de heilsgeschiedenis heet. En door om te zien naar elkaar.

Ik kijk verder. Ik kijk omhoog. En ik kijk om me heen.