Help! Ik krijg een fles wijn!

"Bedankt! Echt super dat je wilde helpen. Alsjeblieft, een lekker flesje wijn. Geniet ervan!" Uhhh...wat moet ik nu doen? Gewoon aanpakken of...?

Toen ik net droog was, vreesde ik zulke momenten. Mijn mantra van elke dag was (en is nog steeds): vandaag drink ik niet. Maar, waar in mijn beleving deze woorden voor iedereen zichtbaar op mijn voorhoofd stonden geschreven, hadden anderen geen notie. Zij overhandigden mij argeloos een fles wijn als bedankje, cadeautje of kerstgeschenk. Eigenlijk wilde ik die fles op zo'n moment niet aanpakken. Dat voelde zó verkeerd. Ik wilde geen alcohol meer in mijn leven. En die fles herinnerde mij aan de ellende die nog maar zo kort achter mij lag.

Waarschijnlijk merkte niemand mijn ongemak op. Ik pakte de wijn met een ferm 'dankjewel' aan om hem vervolgens, zo snel de gever zijn hielen had gelicht, achter in de kast te zetten. Precies op de plek waar ik vroeger mijn drankvoorraad verstopte. Maar nu met het doel om hem buiten mijn zichtveld te houden. Zodat ik niet in de verleiding zou komen.

Nu ik ruim twee jaar verder ben, is het niet meer zo moeilijk als in die beginperiode. Dat komt ook omdat de meeste mensen wel weten dat ik geen wijn of andere alcoholische dranken meer drink. Van een zakenrelatie kregen we het afgelopen jaar zelfs heel lief een kerstpakket met heerlijke nootjes en kaasjes en, in plaats van wijn, een fles heerlijk druivensap. En als ik toch een fles wijn in mijn handen gedrukt krijg? Dan doet me dat weinig meer. Ik kan er oprecht 'dankjewel' voor zeggen en waarderen dat die ander mij iets geeft, zomaar of als bedankje. Ik schiet er in elk geval niet meer van in de vlekken.

Een fles wijn aanpakken voelt nog steeds vreemd en bijna ongepast, maar niet meer alsof ik mijn handen er aan brand.

Wat ik met die flessen doe? Ik bewaar er een paar voor als we vrienden te eten krijgen of voor als er visite komt. De andere geef ik weg aan mensen waarvan ik weet dat ze op zijn tijd van een wijntje kunnen genieten. BJ geeft niets om wijn, dus voor hem hoeft er niets opengetrokken te worden. Het gevoel van een fles wijn in mijn handen geeft me niet meer dat beklemmende gevoel dat ik er in het eerste jaar van kreeg. Het voelt nog steeds vreemd en bijna ongepast, maar niet meer alsof ik mijn handen er aan brand. Inschenken is nog steeds niet mijn hobby, maar ik doe het wel. Oké, zonder te ruiken, dat komt dan weer te dichtbij.

Een fles wijn cadeau krijgen is niet ongemakkelijk meer. Ik kan er steeds beter mee omgaan. Als ik weet dat ik de gever vaker ga zien, zeg ik soms: 'Dankjewel! Ik drink het zelf niet, maar ik weet zeker dat ervan genoten gaat worden.' Dat maakt dat de ander zich niet ongemakkelijk zal voelen, als in latere gesprekken blijkt dat ik alcoholverslaafd ben geweest. In andere gevallen bedank ik slechts voor het aardige gebaar en laat het daarbij. En natuurlijk gaan er gedachten door mijn hoofd aan de tijd die achter mij ligt. Toen ik die fles zo snel mogelijk had opengetrokken, waarbij hij de avond niet gehaald zou hebben. Maar die gedachten laat ik los. Want vandaag drink ik niet.

De fles wijn gaat in de kast. En dat hoeft niet eens meer achterin te zijn.

Wat een cadeautje!

Krijg jij vaak wijn cadeau?