Ik ben niet mijn gedachten
Ik ben niet mijn gedachten. Gelukkig maar. Toch heb ik dat lange tijd wel zo ervaren. Als kind kon ik al overspoeld worden door allerlei gedachten en de emoties die daarbij hoorden. "Waarom kijkt zij mij zo aan? Ze vindt me vast niet aardig." "O nee, ik heb een fout gemaakt. Wat zal iedereen mij stom vinden." "Ik ben ook zo onhandig!" Ik kon daar echt aan onderdoor gaan, waardoor ik alleen maar onzekerder werd.
Wat ook niet echt meehielp was mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel (auti-trekje ;-)), waardoor ik vond dat ik overal iets van moest vinden en zeggen. Dat werd mij uiteraard door anderen niet in dank afgenomen. Op de basisschool en de middelbare was het dus niet altijd even gezellig. Door de jaren heen heb ik geleerd dat spreken zilver en zwijgen goud is.
Die malende gedachten van mij kreeg ik echter maar moeilijk stil en alcohol was dan de perfecte remedie om mijn hoofd even uit te zetten. Om alle verwarrende gevoelens en de druk daarvan naar de achtergrond te duwen. Het zalige roesje zorgde ervoor dat spanningen wegebden, dat ik me zelfverzekerder en blijer voelde. Het hielp natuurlijk maar even, dus was het volgende glas alweer snel in zicht. Wist je trouwens dat je dopaminelevel al omhoog schiet als je alleen maar dénkt aan datgene wat je zo graag wilt hebben, of als het in je blikveld komt? Daarmee wordt de grens om het ook daadwerkelijk te pakken veel minder scherp.
Toen ik stopte met drinken, kwamen al die gedachten en gevoelens weer keihard binnen. Er was namelijk niets veranderd. Alleen dat ik geen alcohol meer nam. Kortom: ik moest er iets mee. Een aantal coaches en therapeuten verder heb ik geleerd dat gedachten alleen maar gedachten zijn. Woorden en beelden in je hoofd, die je hersenen uit een enorm archief van voorgaande ervaringen samenstellen. Ze zeggen dus niks over mij, want niet alles in dat archief is de waarheid. Er liggen ook leugens in opgeslagen: "ik ben niks waard, het maakt toch allemaal niks uit, ik kom nooit een stap verder, mensen vinden mij raar". Het mooie van onze hersenen is dat ze te trainen zijn. We kunnen die leugens ontmaskeren. Het zijn aannames en geen waarheden. Ik kan nu afstand nemen van zulke gedachten en ze benoemen. Dat voorkomt dat ik meegesleurd wordt in negatieve gevoelens. Kloppen mijn gedachten niet? Dan kan ik ze ombuigen of er een andere waarheid tegenover zetten, die mijn brein vervolgens als nieuwe informatie op kan slaan.
Gedachten bepalen niet je identiteit. Gelukkig maar. De krachtigste waarheid om jezelf in te prenten is Gods Woord, waarin Hij je vertelt dat je Zijn kind mag zijn. Dat Hij zijn eigen Zoon gaf om jou te redden.
Die gedachten wil ik laten groeien. Gedachten van vergeving, bevrijding en hoop. Doe je mee?
