Ik wil het zo graag anders doen!

Stap 5: Ik beken mijn misstappen tegenover mijzelf en anderen.

Wow, wat gaat de tijd snel en wat zijn de dagen vol! Het is zomaar al twee weken geleden dat ik voor het laatst iets gepost heb. Waarschijnlijk komt dat omdat mijn hoofd vol zit met schoolwerk, huishouden, de kunst van het boodschappen doen met inachtneming van de anderhalve meter en talloze andere dingen.

Iemand pubers in huis? Dan zijn de volgende zaken vast herkenbaar: overvolle wasmanden die zich spontaan lijken te vermenigvuldigen, een aanrecht dat volgeladen is met gebruikt serviesgoed, uitpuilende prullenbakken zonder enige vorm van afvalscheiding en meerdere pogingen tot gesnaai in de voorraadkast per dag.

De limiet van geaccepteerd pubergedrag binnenshuis werd vorige week bereikt. Na een fiks verschil van mening stampte mijn puber vlak voor het avondeten naar boven. 'Dan eet ik wel niet mee!' Om vervolgens een uur later, toen ik net het aanrecht leeg had, naar beneden te komen met het plan een ei te gaan bakken. Niet dus.

Toch hebben we het goed met elkaar. Boven verwachting eigenlijk. We zijn gezond, we volgen school, werken thuis en we genieten in de tuin van het prachtige weer. Ik kom deze periode door zonder alcohol. Dat ook. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn!

Stap 5 heeft niet alleen te maken met mijn alcoholverslaving. Stap 5 betekent dat ik me ook vandaag bewust ben van mijn valkuilen. Mijn misstappen tijdens mijn verslavingsperiode hadden vooral te maken met egoïsme. Ik vond de wijn belangrijker dan al het andere en daardoor heb ik veel momenten door mijn vingers laten glippen. Ik heb mijn gezin tekort gedaan. En dat wil ik voortaan zo graag anders doen.

Hoe? Dat is best even zoeken. Zoals zoveel moeders voel ik me nog steeds regelmatig tekort schieten tegenover mijn kinderen. Ook al doe ik nu wel vaker een spelletje met ze. Of neem ik ruim de tijd en aandacht voor een goed gesprek en parkeer ik ze niet meer steevast achter een iPad. Het voelt alsof het nooit genoeg is. Of wil ik het té goed, té perfect doen?

Ik heb mijn gezin tekort gedaan. En dat wil ik voortaan zo graag anders doen.

Vooral in deze weken heb ik regelmatig tijd en ruimte voor mezelf nodig. En die neem ik dan ook even. Omdat ik weet dat dat nodig is om mezelf op te laden. En omdat het mag. Even door een tijdschrift bladeren. Even een rondje 'berg' met de hond. Een half uurtje handletteren of werken aan mijn journaalbijbel. Tijd voor mijzelf is niet egoïstisch. Het zorgt ervoor dat ik er daarna weer kan zijn voor mijn gezin. Nuchter en wel.

Er zijn ook weken dat het niet lukt, hoor. Dan ben ik teveel aan het rennen, schrijven, zorgen, enzovoort. Dan hoor ik mezelf snibbig zijn en vind ik iedere stoorzender grenzeloos irritant. Dat is een duidelijk teken om even op de rem te trappen en een stapje terug te doen. Rust geeft ruimte en nieuwe energie om mijn leven anders in te richten. In de wetenschap dat er genade is, juist in deze week van Goede Vrijdag. We hebben niet alleen vergeving ontvangen, maar ook de kracht om in een nieuw leven te wandelen. Jezus' dood en opstanding maakten dat mogelijk. Dat geeft mij hoop.

In eigen kracht kan ik het niet. Maar met Jezus wel. Hij is erbij in mijn soms armzalige pogingen het goede te doen. Hij helpt me overeind als ik onderuit ga. In Hem vind ik rust, juist in deze weken. 'In de hemel is geen paniek' las ik vandaag ergens. En zo is het. Daarmee kunnen we deze lastige periode door komen. Thuis, in de zorg, in quarantaine of waar dan ook. Want het zijn doorboorde handen, die ons dragen.