Mag ik het alsjeblieft ook níet voelen?
Geloven en autisme is een lastige combinatie. De laatste tijd ben ik er veel over aan het lezen. Die informatie helpt; ik ben niet de enige met autisme die geloven moeilijk vindt en dan met name het stukje gevoel dat erbij komt kijken. Dat vermindert enigszins mijn schuldgevoel en frustratie.
Want ik voel het niet. Ik snap het niet. Het wordt tijd dat ik dat gewoon hardop ga zeggen en ook daarin niet meer de schijn ophoud. Ik voel me schuldig als ik in de kerk of tijdens de huiskring niet mee kan komen in een stukje beleving en ik er weer eens bij bepaald word dat ik een laagje mis. Natuurlijk is er wel emotie. Vooral bij muziek of tijdens het zingen kan ik geraakt worden en kan ik mijn hart en soms ook mijn handen opheffen naar God vanuit een mengeling van respect, eerbied en verlangen.
Ik ben opgegroeid in de traditionele kerk en heb later de overstap naar een evangelische gemeente gemaakt. Ik heb met volle overtuiging belijdenis van mijn geloof gedaan en ben in diezelfde overtuiging gedoopt. Twee hele concrete momenten, die als markeringen in mijn leven staan. En daar zit nou juist de crux: het concrete. Want geloven is niet concreet. Ik geloof absoluut dat de Bijbel de waarheid is, maar ik kan God niet zien en daarom vind ik het moeilijk om te bidden. Toch heb ik Hem duidelijk ervaren toen Hij me heel duidelijk en fysiek de weg naar de AA wees. Waaruit ik kon concluderen dat Hij er echt is en dat Hij voor mij zorgt. Maar Zijn Vaderliefde voelen, opgetild worden, schuilen bij Hem? Ik kan er niks mee. Ik ben het proberen zat. En dat frustreert.
Ik voel me een slechte christen omdat ik voor mijn gevoel zo weinig bijdraag en zoveel met mezelf bezig ben. Ik zorg voor mijn gezin en ik werk, verder is er weinig ruimte en energie voor andere dingen. En dan kan ik ook nog niet meekomen in de hele geloofsbeleving die van me verwacht wordt. Ik zit niet graag in groepjes en al helemaal niet om hardop te praten of te bidden. Ik vind het niet fijn als ik een rechtstreekse vraag krijg, waarop ik dan meestal snel een sociaal of geestelijk gewenst antwoord geef. En nee, ik heb geen 'zwaaaar leven', à la Brigitte Kaandorp. Ik ben niet zielig. En er hoeft nu niet gelijk gepraat of met mij gebeden te worden, hoe cru dat misschien ook klinkt. Want mag ik het gewoon alsjeblieft ook níet voelen?
Ik voel het niet. En dat is oké. Want dat doet er niks aan af dat God bestaat en voor ons zorgt, dat Jezus leeft en dat Zijn Woord waar is. Dat te weten is genoeg.
