Niet doen, maar zijn
Zo, dat is lang geleden! Ik had echt even tijd voor mezelf nodig, vandaar dat het rustig was op de blog en stil op social media. Stoppen met drinken betekent niet dat het leven opeens van een leien dakje gaat. Verre van zelfs. Het betekent vooral dat je het leven nuchter gaat bekijken, maar ook dat je geconfronteerd wordt met de uitdagingen die daarbij horen en alle emoties van dien. Die worden niet meer verdoofd, dus moet je ermee dealen.
Ik ken periodes van ups en downs, altijd al. Kort door de bocht: in de ups kan ik de hele wereld aan en zou ik tegen allerlei dingen ja zeggen. In de downs blijf ik het liefst thuis met een minimum aan verplichtingen. Toen ik nog dronk, lagen die twee uitersten veel dichter bij elkaar. De ups werden afgezwakt en de downs waren beter te handelen door het drinken van liters wijn. Nu ik sober ben, voel ik wel die scherpe randjes en probeer ik zo goed mogelijk het nuchtere midden te vinden. De laatste weken waren duidelijk een down. Bijna niemand merkt dat, want het verstoppen voor de buitenwereld ben ik nog niet verleerd.😉
Gelukkig weet ik na drie jaar droog zijn wel beter hoe ik mezelf kan helpen . Accepteren bijvoorbeeld, hoewel dat niet altijd even goed gaat. Het helpt echter om te voelen en te weten: 'oké, dit is een down'. Dat haalt de druk van de ketel en helpt me om betere keuzes te maken. Om me even niet bezig te houden met social media bijvoorbeeld. Om mezelf niet tot het uiterste te pushen om dingen af te krijgen. Om prioriteiten te stellen en te doseren in sociale verplichtingen, zoals Zoom-meetings. Deze down duurde best een aantal weken. Pas de laatste week komt het gevoel dat ik 'er weer ben'. Nu is het de kunst om keuzes te blijven maken en om mezelf niet weer direct voorbij te fietsen.
Wat mij daarbij helpt? Niet doen, maar zijn. Dat alleen al te denken, geeft lucht. Vanuit rust beginnen. Bij God mag ik er zijn. Mag ik gewoon zijn. Ik hoef niets te doen, er is geen checklist. Als ik in de polder loop, is dat voor mij zo'n moment van zijn. Een stukje rust in de dag, waarin ik in gesprek kan gaan met de Heer, begeleid door het ritme van mijn eigen voetstappen. Waarin ik in gedachten alles tegen Hem zeg wat me bezighoudt. Over mijn werk, over de kinderen, maar ook over de weidse natuur om mij heen. Stil zijn mag ook. Genieten van de frisse lucht. Diep in- en uitademen.
Over ademen gesproken. Ademhalingsoefeningen, die ik dagelijks doe, helpen mij om in contact te zijn met mijn lichaam. Om uit mijn hoofd te komen en bewust te ontspannen.
Daarnaast is het Stiltedagboek van Mirjam van der Vegt een echte aanrader. Dat helpt mij om stille tijd te houden, die ook echt stil is. Niet snel een stukje lezen en bidden, maar echt de tijd nemen om stil te zijn voor God.
Een downperiode is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. Ik kan dan bijvoorbeeld wel genieten van mijn schrijfwerk, heerlijk op mijn eigen, rustige werkplekje. Het spelen met taal en woorden geeft mij veel voldoening. Ik krijg vaak van mensen die ik geïnterviewd heb terug dat ze hun verhaal zo mooi verwoord vonden. Dat vind ik altijd grappig om te horen, omdat ik vooral letterlijk hun eigen woorden gebruik. Ik schrijf me tijdens een interview dan ook helemaal wezenloos. Maar zo leuk om te doen!
Ik spreek zoveel verschillende mensen en verdiep me in allerlei onderwerpen.
Een downperiode nekt me vooral door het gebrek aan energie en focus. Die komen nu weer langzaamaan terug. Of ik bang ben voor de volgende down, die er ongetwijfeld weer een keer gaat komen? Nee hoor, niet meer. Toen ik na mijn alcoholperiode die twee uitersten pas echt ging ervaren, vond ik dat vreselijk. Nu voel ik ze beter aankomen en kan ik er beter op inspelen. Ik leer mijzelf en mijn grenzen steeds beter kennen. De wereld die er voor je open gaat als je stopt met drinken, is geen ideaalplaatje, maar wel de werkelijkheid. En ik wil het leven leven dat mij gegeven is. Geen kalme reis. Maar wel een reis achter de grote Reisleider aan, met een gegarandeerd veilige Thuiskomst.
