Nog drie pakjes grondbloemen...

'Mam, mogen we vijf grondbloemen afsteken. Pleeeease...?' Arian en Daniël kijken me met hun liefste gezicht vragend aan. 'De rest bewaren we voor vanavond!' 'Vooruit dan', geef ik toe. 'Maar dat zijn dan ook echt de laatste voor nu.' 'Yes!' De jongens rennen naar buiten. Daans rode supermancape wappert vrolijk achter hem aan. In de straat achter ons huis hoor ik even later opgewonden kreten. 'Sowee! Die is mooi!' Ik kijk voor de zekerheid even om het hoekje van de poort. Superman staat gelukkig braaf op de stoep met zijn vuurwerkbril op, terwijl grote broer voorzichtig de volgende grondbloem aansteekt. 'Woooow, mam! Kijk dan!'

Binnen wordt de rest van het kindervuurwerk nog eens uitgebreid bekeken. De hele tafel ligt bezaaid met sterretjes, knalerwten en fonteintjes. Voorpret is immers minstens zo leuk als het afsteken zelf! De hond en de kat zijn iets minder enthousiast. Tommie wil vandaag alleen maar op schoot en Lexy kijkt verwilderd rond bij elke knal binnen een straal van 500 meter. Maar goed, die is dan ook nog extra van het padje, omdat ze gisteren naar de dierenarts moest. Voor haar jaarlijkse prikje. Vanavond rond een uur of elf verdwijnt ze waarschijnlijk onder één van de bedden, om morgenochtend, als de rust is teruggekeerd, weer voor de dag te komen.

Zou ik soms ook wel willen: gewoon onder het bed gaan liggen en wachten tot het voorbij is. Al die drukte om een paar cijfertjes, die verspringen...

Toch is het niet verkeerd om terug te kijken en even stil te staan bij de afgelopen 12 maanden. Tussen de knallen, de oliebollen en de boodschappen door maak ik de balans van 2019 op. Het was een veelbewogen jaar, met de nodige zorgen binnen het gezin en de familie. Maar ook een jaar, waarin we heel duidelijk Gods leiding en nabijheid hebben ervaren. Vorig jaar, op Oudejaarsavond durfde ik in de kerkdienst voor het eerst te vertellen wat God in mijn leven heeft gedaan. Durfde ik toe te geven dat alcoholverslaving jarenlang mijn dagelijks leven bepaalde en soms nog steeds aanwezig is in mijn gedachten. Dat was een hele stap.

Dit jaar ontstond 'Droge Woorden & Levend Water'. Het was spannend om met mijn blog de publiciteit op te zoeken en mijn anonimiteit prijs te geven, zeker toen diverse media er aandacht aan wilden besteden. Gelukkig waren de reacties vooral positief en bemoedigend. Ik ben dankbaar voor deze mogelijkheid om vrouwen die, net als ik, bekend zijn met alcoholverslaving, te bereiken en hoop te geven. En wat fijn dat er lezers zijn, die durven te reageren met hun eigen verhaal! Weet dat jullie in mijn gedachten en gebeden zijn tijdens het schrijven van deze blog!

Hoewel de zorgen gewoon meegaan over de drempel naar 2020, zie ik uit naar het jaar dat komt. Wetend dat God erbij is, iedere ademhaling en elke seconde van de dag. Dáár denk ik aan vanavond, als ik met Superman (die niet naar buiten durft) door de mist naar het vuurwerk sta te turen. Volkomen nuchter, met een bibberende hond in mijn armen, terwijl de rest van het gezin met een noodgang de rest van het knalpakket erdoorheen jast. Nog drie pakjes grondbloemen te gaan.

We hebben maar één zekerheid: God gaat mee. Zijn naam is 'Ik ben' en 'Ik zal er zijn'.

En de kat? Die zien we morgen wel weer.

Als de grondbloemen op zijn.

Gelukkig nieuwjaar!