Nuchter verdriet
"Hoe heb je dat gedaan de afgelopen weken?", vroegen ze bij de AA. "Lukte het om de alcohol te laten staan, terwijl er zulke heftige dingen gebeurden?" Een logische vraag. Want hoe ga je om met al die emoties, die er bij het verlies van twee dierbaren op je af komen?
In het verleden liep ik maar al te graag weg voor verdriet. Ik wilde de pijn niet voelen en de rauwheid ervan het liefst op een afstand houden. Dat deed ik door verdrietige dingen zo snel mogelijk weg te stoppen en te vergeten, of door de pijn te verdoven met allerlei soorten afleiding, en later met alcohol. Ik was bang voor verdriet bij anderen, maar ook bij mezelf. Want stel dat ik eraan toegaf, wat dan?
Nuchter zijn betekent alles voelen en er niet meer voor weglopen. Dat heb ik echt moeten leren. "Mag het pijn doen?", vroeg iemand mij eens tijdens een coachingsgesprek. Dat zette me aan het denken. Ja, verdriet mag pijn doen. Het mag schrijnen en zijn scherpe randen laten voelen. Het mag zeuren op de achtergrond en op de gekste momenten weer bovenkomen. Ik heb mijn verdriet bewust toegelaten de afgelopen weken, hoe eng en moeilijk dat ook was. En soms nog is.
En weet je, ik heb ontdekt dat mijn angst voor verdriet bijna groter was dan het verdriet zelf. Want ondanks de pijn die het doet, brengt het ook opluchting om verdriet te doorleven. Op het moment zelf voelt dat absoluut niet zo, maar in het dagelijks leven merk ik dat de kramp eraf gaat. Dat ik mijn gevoelens soms kan benoemen en bekijken, zonder ze weg te duwen of te verdoven met wat dan ook. Het is eigenlijk voor het eerst dat ik dat zo ervaar. Een mooie stap in het herstelproces!
Toen die vraag bij de AA werd gesteld, kon ik eerlijk zeggen dat ik droog ben gebleven. Sterker nog, dat ik er eigenlijk niet eens aan heb gedacht om een glas wijn te nemen. We hebben als man en vrouw, maar ook als gezin veel gepraat en emoties gedeeld. Mijn kinderen hebben mijn tranen gezien, die ik eerder altijd heb ingehouden. Ik had nooit kunnen denken dat ik zo'n heftige periode zonder alcohol door zou komen.
We hebben ons gedragen gevoeld door het vele meeleven, de kaartjes, berichtjes en gebeden. De Heer gaf ons de kracht om deze dagen door te komen, om het verdriet toe te laten en alles te regelen wat er geregeld moest worden. Hij was erbij, van moment tot moment en is dat nog steeds. Dat is de enige reden waarom ik nuchter ben gebleven.
"Je bent sterker dan je denkt", wordt er weleens gezegd. Dat heb ik de afgelopen weken ervaren. Maar die kracht ligt niet in onszelf. Die krijgen we van onze hemelse Vader, bij Wie we altijd mogen schuilen. Hij is trouw.
'Hij beschermt je onder zijn vleugels.
Bij Hem ben je veilig.
Zijn trouw beschermt je als een schild, als een pantser.
Je hoeft niet bang te zijn.'
Psalm 91, 4 en 5
