Praat erover!
Praat erover! Dat ik dat nog eens kan zeggen, verbaast mij nog steeds. Want als er één is die niet over haar alcoholprobleem wilde praten, dan was ik het wel. Niemand zou weten dat ik verslaafd was. Ik deed dan ook alles om de schone schijn zoveel mogelijk op te houden. Ik lette erop dat ik er verzorgd uitzag, dat er eten op tafel stond en dat mijn kinderen op tijd op school waren. Tot zover ging het goed. Toch vielen er echt wel wat steken: ik meldde me af voor vergaderingen en koorrepetities omdat ik me te brak voelde, ik vond het prima dat de kids heel veel achter een scherm zaten en ik was zeker niet de gezelligste thuis. Maar de reden daarvan wist niemand.
Mijn breekpunt betekende dat ik openheid van zaken moest gaan geven.
Het kostte me bakken energie om te doen alsof er niets aan de hand was. Soms, in mijn allerslechtste momenten, stond ik op het punt om iemand in vertrouwen te nemen. Een voornemen dat de volgende dag alweer was vervlogen met de alcohol. Ik was er heilig van overtuigd dat ik het zelf wel op kon lossen, als ik maar genoeg discipline had. Het frustreerde me dan ook enorm dat ik bij elke poging om te stoppen weer genadeloos hard terugviel in mijn vertrouwde verslaving. En dan was God er ook nog. Waarom hielp Hij me niet? Ik bad toch dagelijks om de kracht om te kunnen stoppen?
Geen wilskracht, maar overgave
Later leerde ik dat het stoppen met drinken niet in discipline zit. Natuurlijk heeft dat er wel mee te maken, maar het begint met overgave. Het belijden dat je het zelf niet meer weet. Dat je hulp nodig hebt. Waar ik ook achter kwam, was dat God mij wel degelijk heeft geholpen. Niet door me de wilskracht te geven om stilzwijgend de alcohol achter me te laten, maar door mij te breken, waardoor er ruimte kwam voor herstel en vernieuwing. Een proces dat veel meer waarde heeft dan alleen maar vrij raken van de alcohol. Het was confronterend en moeilijk, maar wat heb ik de laatste jaren veel mogen ontdekken en leren. Nog steeds, trouwens. Ik had het niet willen missen. Zo is Jezus. Hij heeft zoveel meer voor ons klaarliggen dan wij ooit kunnen beseffen! En ja, soms is er een duistere periode in je leven nodig om dat helderder te gaan zien.
Opluchting en hoop
Mijn breekpunt betekende dat ik openheid van zaken moest gaan geven. Wat was dat moeilijk! Schaamte en verdriet streden in die periode om de eerste plaats. Toch gebeurde er iets op het moment dat ik voor het eerst hardop uitsprak wat mijn probleem was: "Ik ben verslaafd aan alcohol en het lukt me niet om daar uit te komen." Ik voelde opluchting en kreeg voor het eerst weer een beetje hoop. Want ik was niet meer alleen met mijn geheim. Er waren mensen die het wisten en die met me meedachten over de oplossing ervan. Praten helpt. Hoe vaker ik dat deed, hoe meer ruimte er kwam. Ruimte om hulp te zoeken en die te aanvaarden. Ruimte om bij mezelf naar binnen te durven kijken, om te onderzoeken waarom ik constant op de vlucht was voor mijn gevoelens. En ruimte om de Heer te danken voor de mensen die Hij op mijn pad bracht om een stukje met me op te lopen.
In het licht
Daarom: praat erover! Of het nu over een alcoholverslaving gaat of over iets heel anders dat jij als een zware last met je meedraagt. Doodeng, ik weet het. Maar verwacht het ook daarin van God en vraag hem om de juiste persoon en het juiste moment om je verhaal te delen. En grijp die kans als je merkt dat er een opening is. Dat kan het begin zijn van jouw herstel. Je mag het ook aan mij vertellen, dat kan hier (ook anoniem). Kom in het licht. Een nieuw begin is altijd mogelijk.
Durf jij hulp te vragen als je ergens zelf niet meer uitkomt?
