Veranderingen? Brrr...

Ik hou niet van veranderingen. Kort door de bocht, maar dat is nu eenmaal zo.

Als dingen veranderen, klopt het plaatje in mijn hoofd niet meer. Het vormen van een nieuw plaatje kost dan best even tijd. Tsja, de aard van het beestje, hè...

Ik ben van de rust, reinheid en regelmaat, lekker ouderwets. Gelukkig heb ik een man, die mij helpt om flexibel te blijven door mij soms een duwtje in de goede richting te geven. Of een flinke schop onder mijn kont, als ik dat nodig heb. Want het leven bestaat uit veranderingen en meestal moet je er in mee, of je nu wilt of niet.

Soms komen veranderingen plotseling. Zoals gisteren, toen Arian en Daniël thuis moesten blijven vanwege een flinke verkoudheid. Vandaag ook nog, trouwens. Weg planning! Ik moet me dan echt even instellen op de nieuwe gang van zaken.

Maar ook veranderingen die ik al een tijdje aan zie komen, moet ik echt even een plekje geven. Meestal heb ik daar in het proces zelf niet zoveel last van en hobbel ik gewoon een beetje mee. Het is meer achteraf, dat ik dan midden in de nacht wakker kan worden met een plaatje in gedachten, dat in duizend stukjes uiteen is gevallen.

Wat ik dan denk?

'Help...de kids worden opeens groot! Ik hoef niet meer mee naar school te fietsen. Wel lekker, maar ook best gek, zo'n nieuwe fase.'

'Zo raar dat ik mijn moeder nooit meer zal spreken aan de telefoon. Ze is er nog wel, maar tegelijk ook niet meer.' (Terwijl ik vroeger soms met mijn ogen rolde als ze weer eens belde voor een kletspraatje over niks.)

'BJ's moeder woont sinds kort in hetzelfde verpleeghuis als mijn moeder. Zo raar. Wat kan dementie in een paar jaar tijd veel aanrichten.'

'Wat is er veel gebeurd rond Droge Woorden. Heb ik echt mijn verhaal op tv mogen vertellen? Het is alsof de rollercoaster nu pas een beetje afremt.'

Veranderingen zijn spannend, omdat ze laten zien dat ik geen controle heb.

Dat soort dingen kunnen me opeens aanvliegen als het stil is. Als mijn hoofd even tot rust komt. Wat moet je met zo'n niet-kloppend plaatje?

Eigenlijk durf ik het pas echt te bekijken sinds ik niet meer drink. Voor die tijd nam ik een glas wijn (of twee, of drie) om het maar niet te hoeven zien. Laat staan de gevoelens ontrafelen die het teweeg bracht. Drinken en weer door.

Nu kan ik er steeds iets langer naar kijken. En durf ik onder ogen te zien wat het met mij doet. Veranderingen zijn spannend, omdat ze laten zien dat ik geen controle heb. Ze wijzen mij op de kwetsbaarheid en eindigheid van het leven. Leuke en positieve veranderingen zijn net zo spannend, omdat ze me uit mijn comfortzone trekken. En dat is nodig, want anders kan ik geen stappen maken. Maar het is ook eng.

Wijn is een 'geweldig' middel om je gevoelens mee te verdoven. Dat heb ik tenminste jarenlang geprobeerd. Maar ja, die veranderingen gaan er niet mee weg. En die gevoelens stapelen zich steeds verder op. Daarom kom ik de plaatjes van mijn leven nu eerlijk onder ogen. Kloppen ze niet meer? Dan mag dat pijn doen of verdriet opleveren. Of mag ik juist hoopvol vooruit kijken, om te zien hoe er langzaam een mooi, nieuw plaatje tot stand komt. Dat lukt nog niet altijd, maar ik blijf oefenen.

En weet je, als ik goed kijk, zie ik een hand die al die plaatjes vasthoudt. De Vaderhand van God, de eeuwige, die nooit verandert en altijd dezelfde was, is en zal zijn.

Hij omvat mijn leven en draagt mij dag aan dag.

Ik val niet uit Zijn hand.

Nooit.