Verdronken herinneringen

We zouden er uit eten zijn geweest, een jaar of zes, zeven geleden. Om er te komen moest je over een pad van houten vlonders naar de ingang lopen. Het eten zou een beetje zijn tegengevallen en we moesten er lang op wachten. Vandaar dat we er waarschijnlijk niet vaker zijn geweest. Tenminste, dat zegt mijn man.

Zelf kan ik me van het desbetreffende restaurant niets meer herinneren. Niet waar het was, hoe het eruit zag en niet wat ik er heb gegeten en gedronken. Of nou ja, dat laatste spreekt voor zich: dat moet gezien de periode waarin dit gebeurde wel wijn geweest zijn. Of iets anders dat alcohol bevatte.

Ik vind het nog steeds schokkend dat mijn alcoholgebruik zulke grote gaten in mijn geheugen heeft geslagen. Veel gebeurtenissen van die jaren zijn echt weg, kopje onder gegaan in liters rode en witte wijn. Beschaamd blader ik door fotoboeken van vakanties die ik me slechts vaag kan herinneren. Ik wil mezelf niet zien op die beelden, ruim tien kilo zwaarder en met een veelal wazige blik. Dat ben ik niet meer. Dat is gelukkig voorbij.

Die verdronken herinneringen zijn af en toe nog een hardhandige confrontatie met mijn verslaving, waardoor het schuldgevoel weer even oppopt. Tegelijk zijn ze een aansporing om nooit meer naar de alcohol te grijpen, no matter what. Never go back to something God already rescued you from.

Ik kan nog steeds vergeetachtig zijn, maar dat ligt in elk geval niet meer aan de alcohol. Meestal komt het doordat ik iets gewoon niet goed heb opgeslagen en anders geef ik gewoon de schuld aan mijn hormonen. Het is fijn om je gewoon te kunnen herinneren wat je de avond ervoor hebt gedaan en gezegd. Om te weten waar en wanneer een foto is gemaakt. Nuchtere herinneringen maken veel goed.