Voor 't eerst naar de AA

Stap 3: Ik aanvaard hulp en stel mij daar volledig voor open.

Ik loop de trap op richting mijn eerste AA-meeting, die ook de eerste AA-bijeenkomst in mijn dorp is. Geen idee wat ik kan verwachten. Maar de Heer heeft mij zo duidelijk naar deze plaats geleid, dat ik wel móet gaan. Dus ben ik een paar dagen geleden gaan afbouwen met de wijn. Ik mag hier namelijk alleen naar binnen als ik helemaal nuchter ben. Gisteravond heb ik heel bewust mijn laatste glas rode wijn gedronken. Zou het deze keer wel lukken om echt te breken met mijn verslaving?

Met een knoop in mijn maag ben ik in de auto gestapt en door het dorp gereden. Gelukkig is het november en voel ik me beschermd door het donker van de avond. De AA komt samen in een overheidsgebouw. Dat betekent dat ik door een centrale hal naar binnen moet. Gelukkig zit daar alleen een receptioniste, die ik niet ken. Zou ik boven wel bekenden tegenkomen? Ik hoop van niet, want ik schaam me ontzettend voor wat ik heb gedaan.

De trap is breed. Elke trede voelt als een opgave. Nu kan ik niet meer terug. Op de eerste verdieping loop ik de gang in. Op de openstaande deur van de VVD-kamer hangt een geplastificeerd A4-tje met 'AA' erop. Binnen klinken enkele mannenstemmen. Aarzelend stap ik over de drempel. De groepsleider, met wie ik SMS-contact heb gehad, loopt op me af. Een joviale man met een belangstellende blik. We maken kort kennis en even later zit ik met een kop thee aan tafel. Om mij heen zitten nog enkele mannen. Twee van hen zijn hier om te helpen deze groep op te starten. De anderen komen uit de regio, maar ik ken hen niet.

Ik laat de ruimte even op me inwerken. Het is een typisch vergaderzaaltje met tegen elkaar geschoven tafels, een kapstok en een enkele plant. Jaap, de groepsleider, schuift me een blauw boekje toe en legt me iets uit over de twaalf stappen. Daarover had ik al op internet gelezen. Jaap vertelt dat dit boekje een moderne versie van de twaalf stappen bevat. Dat maakt ze toegankelijker voor mensen van allerlei achtergronden. We spreken af dat we elkaar alleen bij de voornaam noemen en dat alles wat besproken wordt, binnen deze kamer blijft.

Dan vraagt Jaap ons de bladzijde van de eerste stap op te zoeken. 'Ik erken mijn verslaving: ik sta machteloos tegenover alcohol.' Jaap leest het stukje voor dat over de eerste stap gaat. Daarna kijkt hij het kringetje rond. 'De eerste stap. Hoe hebben we die ervaren? Laat ik bij mezelf beginnen.' Jaap begint te vertellen over zijn jarenlange verslaving. Hoe die zijn leven heeft beïnvloed. Maar ook hoe hij door een bijzondere gebeurtenis inzag dat hij hulp moest zoeken.

Het is heerlijk om mijn verhaal te delen met mensen die het echt begrijpen. Die vol aandacht luisteren en aan een half woord genoeg hebben. We kennen immers allemaal de strijd met de alcohol.

Ik zit intens, maar ook verbaasd te luisteren. Durft hij dat allemaal zomaar hardop te vertellen? Zo gedetailleerd? Jaap vraagt degene die naast me zit wat zijn eerste stap was. En daarna ben ik aan de beurt. Gelukkig hoeft het geen monoloog te zijn. We mogen elkaar vragen stellen en aanvullen. 'Mijn eerste stap begon in de kerk', vertel ik dan maar gewoon. 'Kennen jullie het verhaal van David en Goliath?' Ik merk dat ik in het begin moet zoeken naar woorden. Ik heb het warm en veeg mijn vochtige handen af aan mijn broek. Maar hoe meer ik vertel, hoe beter het gaat.

Het is heerlijk om mijn verhaal te delen met mensen die het echt begrijpen. Die vol aandacht luisteren en aan een half woord genoeg hebben. We kennen immers allemaal de strijd met de alcohol. Die herkenning voelt als een warm bad. Ik voel me op mijn plek in deze groep lotgenoten, hoe verschillend we ook zijn.

Aan het einde van de avond moedigen we elkaar aan de komende week nuchter te blijven. Om elke dag opnieuw de keuze te maken: ik drink vandaag niet. 'Tot volgende week!' Jaap steekt me zijn hand toe. 'Hou vol!' Ik krijg een klap op mijn schouder en loop de gang op, mijn blauwe boekje in de hand. Ik ben doodop van deze spannende avond, maar voel me kilo's lichter als ik de trap af loop. Snel de hal door, de donkere parkeerplaats op. Een dankgebed resoneert in mijn hart. 'Dank U Jezus, dat U mij hier gebracht heeft. Ik sta nog maar aan het begin, maar ik voel nu al dat ik hier op mijn plek ben. Dank U dat U erbij bent.'

Met nieuwe moed zie ik de dagen tot de volgende bijeenkomst onder ogen. Wetend dat er mensen zijn, die me echt begrijpen. Met een telefoonnummer op zak, dat ik mag bellen als het even moeilijk is. En vooral in het besef dat God, die mij hier gebracht heeft, mij ook verder zal leiden, wat er ook gebeurt. Hij is namelijk ook AA: Altijd Aanwezig.