'Was het nou echt zo erg?'

Deze vraag krijg ik regelmatig gesteld door verschillende mensen. 'Was je probleem nou echt zo groot? En is het dan wel nodig om de publiciteit op te zoeken?'

Ik begrijp die vraag best, want: wat is erg? Er was aan mij niet zoveel te merken. Voor de mensen die mij niet van haver tot gort kennen, is er geen Klazina van voor en na de alcohol. Die zagen destijds een positief gestemde vrouw, een zorgzame (en soms ietwat ongeduldige) moeder, een betrokken gemeentelid en vooral een vrouw met een heel normaal leven. Eigenlijk hetzelfde dat ze nu ook zien (hoop ik dan... ;-)).

Misschien is dát wel het ergste.

Niet dat de alcohol altijd in mijn hoofd zat. Niet dat ik mijn dagen plande rondom het drinken om aan mijn tax te komen. Niet dat ik elke dag twee flessen wijn wegtikte.

Maar dat niemand het wist.

Dat ik blijkbaar zo perfect de schijn op kon houden dat er geen argwaan was. Nou ja, bij mijn man misschien een beetje. Verder had niemand er enig idee van dat ik alcoholverslaafd was.

Hoe erg was het?

Tsja, ik heb niet vastgezeten voor rijden onder invloed. Of mijn kinderen mishandeld. Of mijn fiets in de prak gereden. Dat zijn erge dingen.

Hoewel...

Ik heb wel het boodschappenbudget mijlenver overschreden. Ik was meer geestelijk afwezig dan aanwezig. Ik heb afspraken gemist en afgezegd, omdat ik ze simpelweg vergat of te beroerd was om er heen te gaan. Ik had nauwelijks tijd en puf voor een spelletje met de kids, laat staan voor een intiem onderonsje met mijn geliefde.

Ik liet de muur tussen God en mij steeds hoger worden, hoewel ik tegen de stenen op schreeuwde om hulp.

Zo erg was het dus.

Je hoeft niet in de goot te liggen om een alcoholist te zijn.

Mensen die mij niet zo goed kennen, zijn redelijk shocked als ze mijn verhaal horen of lezen. 'Jij?! Dat kan toch helemaal niet? Nooit iets van gemerkt!'

Ja, ik. Het kan namelijk iedereen overkomen. En dan heb ik het niet alleen over alcohol.

Het is erg als je leeft in een leugen, die je niet kunt doorbreken, terwijl je weet dat dat nodig is om blijvend te veranderen. Als je er zo graag eens met iemand over zou willen praten, maar je durft niet. Als de stap naar hulpverlening mijlenver weg ligt.

Dat is erg.

Ik vertel geen dramaverhaal, maar heb het over de realiteit van velen die worstelen met een verslaving. Je hoeft niet in de goot te liggen om een alcoholist te zijn. Veel alcoholisme speelt zich af achter de voordeur, in de stilte. En dat betekent eenzaamheid, ook al heb je je naasten om je heen.

Wat doe je als het zo erg is?

Er is maar één weg. Bidden en erover praten. Onze hemelse Vader hoort ieder gebed. Fluisterend, schreeuwend of zonder woorden. Hij luistert als wij vragen om uitkomst, om mensen op ons pad, om een luisterend oor.

Is het bij jou ook zo erg? Weet dat ik voor je bid, zodat jij de stap om je geheim open te breken zult durven maken. Deel je nood met iemand die je vertrouwt!

Daarvoor kun je ook anoniem het contactformulier gebruiken of een e-mail sturen naar info@drogewoorden.com.

Ik luister graag naar je. Omdat ik weet hoe erg het echt is.

God zegene jou!